سفر از فاصله ی دور حکایت دارد    خسته با رفتن احساس رفاقت دارد

چه صمیمانه به درگاه خدا میگویم     که دل از دوری دوست شکایت دارد

مولوی

 شـــد ز غــمـت خــانه سودا دلم            در طلــبت رفـــت بـــه هـر جـا دلم
در  طلـب   زهــره  رخ  مــــاه  رو            مــی نـــگـرد  جـــانــب  بــالا  دلـم
فرش غمش گشتم و آخر ز بخت           رفــت بـر ایــن ســقف مـصـفا دلـم
آه کــه امـــروز دلـــم را چـه شـد            دوش چه گفته است کسی با دلم
از طلـــب گــوهـر گـویـای عشق            مــوج  زنــد مـــوج چــو دریـــا دلــم
روز شــد و چـادر شـب مـی درد            در پــی آن عیـــش و تــماشــا دلم
از دل تــو در دل مـن نکته‌هاست            آه چــه ره اســت از دل تــو تـا دلم
گر نـکنـی بــر دل مـن  رحـمتـی             وای  دلـــم  وای  دلـــم   وا  دلـــم
ای تبـریز از  هوس شـمس دین             چــند  رود  ســـوی  ثـــریـــا  دلـــم
-------------------------

سعدی

یـک روز بــه شیــدایی در زلــف تو آویـزم      زان دو لـب شیرینـت صــد شور بــرانگیزم
گر قـصد جفـا داری اینک من و اینـک سـر      ور راه وفــا داری جــان در قـدمـــت ریــزم
بس توبه و پرهیزم کز عشق تو باطل شد     من بعـد بــدان شــرطم کز تــوبه بپرهیـزم
سیــم دل مسکینـم در خاک درت گم شد    خاک سـر هر کویـی بـی فایــده می‌بیــزم
در شهر به رسوایی دشمـن به دفـم بـرزد     تــا بــر دف عشــق آمـــد تیــر نـظـر تیــزم
مجنــون رخ لیـلـی چـون قیس بنـی عـامر    فرهــاد لب شیریـن چـون خسـرو پــرویـزم
گفتی به غمم بنشین یا از سر جان برخیز   فـرمــان برمــت جانــا بنـشینـم و بــرخیـزم
گــر بی تو بــود جنــت بــر کنـگـره ننشینم    ور بــا تــو بـــود دوزخ در سـلـسـلـه آویــزم
با یــاد تو گر سـعـدی در شعر نمی‌گنـجــد    چون دوسـت یگـانـه شد با غیــر نیـامیــزم
-----------------------

از دست عزیزان چه بگویم گله ای نیست     گر هم گله ای هست دگر حوصله ای نیست

باید که سفر کرد به محبوب رسیدن     اما نتوان کرد دگر قافله ای نیست